Br. Adeel over het leven als kapucijn
Wat maakt dat iemand als Kapucijn vandaag de dag fier is om broeder te zijn?
"Een zeer goede vraag zou ik moet zeggen en een uitdaging. Kapucijnen zijn vandaag beteken enorm veel. Het betekent tegen de stroom in gaan zwemen. Het betekent zoals de heilige Franciscus profeet zijn in onze kerk die verkrimpt omwille van secularisatie. Het betekent icon van hoop te zijn voor mensen die in nood zijn. Kapucijnen broeder zijn is in werkelijkheid voor de broeders ook een uitdaging. Ik daag iedereen uit om werkelijk broeders voor elkaar te zijn ons te laten leiden door de geest van Franciscus."
Hoe voelt het om een broeder te zijn?
"Net zoals in het bijbel staat geschreven “Hoe goed is het, hoe heerlijk als broeders bijeen te wonen!” Psalm 133:1. Sinds 2005 maak ik deel uit van deze broederschap. Ik voel mij hier thuis. Het is anders dan een gezin maar zelfs meer waardevol. Jong of oud thuis voelen is zeer belangrijk. Kapucijnen broeder zijn betekent samen met anderen wonen die anders zijn dan mijzelf. Samen vormen wij een broederlijkheid en samen steunen en helpen wij elkaar om te groeien in ons leven."
Hoe ziet het leven van alledag en het dienstwerk er concreet uit?
|
"Elke dag van mijn leven bestaat uit verschillende activiteiten. Het gebed gaat eerst in ons religieuze leven.Ten tweede voor mij, gemeenschapsleven is van zeer belangrijk. Wij eten samen drie keer per dag, bidden, gesprek invoeren als er nodig zijn, recreatie elke week en huis taken doen enzo. In een wereld waar iedereen over privacy denk daarentegen leven wij ons leven volgens de normen van gemeenschap. Ten slotte hebben we dienstbaarheid aan gemeenschap door veel werken, Pastorale activiteiten, brood bedelen voor armen, biecht, persoonlijke gesprek organiseren en instaan voor mensen in nood, mensen zonder papieren helpen om erkend en een waardevol leven te hebben. Een keer per maand eucharistieviering voor Pakistaanse gemeenschap organiseren. Wij kijken er hoopvol uit naar de toekomst."
|
|
br. Adeel
Br. Kenny over broederschap vandaag
“Wanneer jonge mensen via Twitter of via WhatsApp statusberichten of foto's posten van zichzelf en vrienden, dan lees je soms: “Brother from an other mother. Of: “Bro....” Dat laat onmiddellijk zien hoeveel waarde groepen jonge mensen hechten aan 'broederschap'.
Een broeder is dichtbij. Je kan op hem bouwen en hij is je gegeven. Je gaat samen voor iets. Zo zie ik het ook en ik vul het religieus in: samen gaan voor het Franciscaans getinte christelijk verhaal.
Ik ben momenteel gardiaan van een lokale kapucijnengemeenschap en parochiepriester. Dit kleurt vanzelfsprekend mijn dagen. Aangezien ons klooster tegelijk een bedevaartplaats is met veel aanloop van mensen probeer ik in de buurt van het huis te blijven, aanwezig te zijn voor wie aanbelt, aandacht te hebben voor de medebroeders en de plaatselijke parochiepastoraal te begeesteren.
Een bliksemafleider is de tuin met groenten, kruiden en kippen. Ook een meditatieve uitblaaswandeling in ons prachtig gebedspark brengt me tot rust.
Ik ben graag opbouwend met mensen bezig en werk met onze parochiemedewerkers graag nieuwe dingen uit. Jonge mensen kunnen aanwerven voor dergelijke pastoraal is voor mij ‘aan de toekomst bouwen van de gemeenschap en bijdragen aan het levensgeluk van de persoon in kwestie’.
Wanneer mensen het verhaal van Franciscus ontdekken via mij, dan merk ik dat het aanslaat. Het heeft onmiddellijk met het leven te maken. Ik ben dan blij dat ik kan zeggen dat ik samen met medebroeders die spiritualiteit als kapucijn kan beleven. Soms worden jonge mensen die in ons klooster verblijven getriggerd door onze levenswijze... Ik vind dit enorm plezant als er vragen komen en hoop altijd dat er hier of daar één tussen zit die ook de stap waagt.”
Een broeder is dichtbij. Je kan op hem bouwen en hij is je gegeven. Je gaat samen voor iets. Zo zie ik het ook en ik vul het religieus in: samen gaan voor het Franciscaans getinte christelijk verhaal.
Ik ben momenteel gardiaan van een lokale kapucijnengemeenschap en parochiepriester. Dit kleurt vanzelfsprekend mijn dagen. Aangezien ons klooster tegelijk een bedevaartplaats is met veel aanloop van mensen probeer ik in de buurt van het huis te blijven, aanwezig te zijn voor wie aanbelt, aandacht te hebben voor de medebroeders en de plaatselijke parochiepastoraal te begeesteren.
Een bliksemafleider is de tuin met groenten, kruiden en kippen. Ook een meditatieve uitblaaswandeling in ons prachtig gebedspark brengt me tot rust.
Ik ben graag opbouwend met mensen bezig en werk met onze parochiemedewerkers graag nieuwe dingen uit. Jonge mensen kunnen aanwerven voor dergelijke pastoraal is voor mij ‘aan de toekomst bouwen van de gemeenschap en bijdragen aan het levensgeluk van de persoon in kwestie’.
Wanneer mensen het verhaal van Franciscus ontdekken via mij, dan merk ik dat het aanslaat. Het heeft onmiddellijk met het leven te maken. Ik ben dan blij dat ik kan zeggen dat ik samen met medebroeders die spiritualiteit als kapucijn kan beleven. Soms worden jonge mensen die in ons klooster verblijven getriggerd door onze levenswijze... Ik vind dit enorm plezant als er vragen komen en hoop altijd dat er hier of daar één tussen zit die ook de stap waagt.”
br. Kenny
Br. Jan over de Franciscaanse spiritualiteit
“Grote woorden als roeping, enz. boeien mij hoe langer hoe minder. Je wordt kapucijn door een levensstijl te beoefenen. Je ontdekt dat die levensstijl geïnspireerd is door Franciscus van Assisi en zijn spiritualiteit. Zo groei je elke dag als kapucijn. Je ziet hoe je leven zich verdiept tot enkele belangrijke momenten van de dag: gebed, broeder-zijn, samen elkander dienen. Dat leer je na vele jaren.
Maar er is toch iets dat belangrijker wordt in je leven: de fraterniteit, die mij tot broeder maakt. Dat besef is een heerlijke ervaring. Ik ben niet alleen op de aarde… Ik sta niet alleen in mijn manier van leven. Ik ben lid van een orde waarvan de plaatselijke fraterniteiten de kernen vormen. En eerlijk: dat maakt mij gelukkig en fier. Het is de moeite waard om lid te zijn van de orde, om kapucijn te zijn.
Franciscus leert mij ook om mijn broeder-zijn te aanvaarden als een geschenk van God, niet voor mij alleen, maar om het te delen met anderen.
Dat leren ervaren maakt mijn kapucijn-zijn dieper en rijker: ik krijg om het door te geven. Op die manier wordt er een band gesmeed: de broederliefde noemen wij dit. Die hechte band tussen mensen onderling omdat wij hecht met God verbonden zijn. Ja, de Franciscaanse spiritualiteit raakt mijn dagelijks leven en maakt dit leven echt zo boeiend, dat ik alleen maar dankbaar en gelukkig kan zijn.”
Maar er is toch iets dat belangrijker wordt in je leven: de fraterniteit, die mij tot broeder maakt. Dat besef is een heerlijke ervaring. Ik ben niet alleen op de aarde… Ik sta niet alleen in mijn manier van leven. Ik ben lid van een orde waarvan de plaatselijke fraterniteiten de kernen vormen. En eerlijk: dat maakt mij gelukkig en fier. Het is de moeite waard om lid te zijn van de orde, om kapucijn te zijn.
Franciscus leert mij ook om mijn broeder-zijn te aanvaarden als een geschenk van God, niet voor mij alleen, maar om het te delen met anderen.
Dat leren ervaren maakt mijn kapucijn-zijn dieper en rijker: ik krijg om het door te geven. Op die manier wordt er een band gesmeed: de broederliefde noemen wij dit. Die hechte band tussen mensen onderling omdat wij hecht met God verbonden zijn. Ja, de Franciscaanse spiritualiteit raakt mijn dagelijks leven en maakt dit leven echt zo boeiend, dat ik alleen maar dankbaar en gelukkig kan zijn.”
br. Jan
I was ordained Priest in the Order of Capuchin Friars Minor. Then I worked as a missionary in Sri Lanka for five years, where I was involved in the formation of Candidates to the Capuchin Order. The Flemish Capuchin Province has invited me to pursue my studies in Belgium, as they are collaborating with the missionary endeavors in Sri Lanka.
Ever since I had joined the catholic seminary to become a priest, I always wanted to have a better understanding of God. God continues to remain a mystery for me, such a mystery, that you get sucked into it, and the more you search, the more you find and then realize that there is much more to be found. My day-to-day experiences in fraternity strengthen my belief. After being here in Belgium, the understanding of life has matured and strengthened.
Ever since I had joined the catholic seminary to become a priest, I always wanted to have a better understanding of God. God continues to remain a mystery for me, such a mystery, that you get sucked into it, and the more you search, the more you find and then realize that there is much more to be found. My day-to-day experiences in fraternity strengthen my belief. After being here in Belgium, the understanding of life has matured and strengthened.
br. Ivan
Br. Adri: "Zo verschillend maar allemaal broeders"
|
“Er zijn dingen in ons kapucijnenleven die ik gewoon vind tot ik er mij plots toch kan over verwonderen en ze als een rijkdom ervaar.
Eén van die dingen is dat ik als kapucijn een grote ‘familie’ heb. We noemen dat broederschap. De andere kapucijnen zijn mijn ‘mede-broeders’. Medebroeders: dat woord drukt een realiteit uit. Ik ben met hen verbonden en hun wel en wee laat me niet onverschillig. We kunnen bij elkaar ‘thuis-komen’, ook bij broeders die veraf wonen. Het heeft me al vaak getroffen dat, wanneer ik broeders in het buitenland mag bezoeken - bijv. in Polen, Pakistan, Congo, Indië, Ierland, Rome of waar ook - dat er dan heel vlug een vertrouwensband is, een thuiskomen. Er is verwantschap want we zijn tot dezelfde wereldwijde broederschap toegetreden. We willen allen in het voetspoor van Franciscus van Assisi leven. Iets dat me daarbij ook treft is dat er veel ruimte is voor de bewogenheid en de talenten van ieder. Enkele uren voor ik dit neerpen was ik aan het opruimen in het klooster van Brugge dat we verlaten. Ik kwam in een bijna lege kamer nog foto’s tegen van medebroeders met een heel verschillende inzet. Zo zag ik een foto van br. Karel Verleye die zich heel zijn leven heeft ingezet voor een menselijk en warm Europa, een foto van br. Silveer Vermeulen die eerst missionaris was in Congo en die zich daarna nog vele jaren inzette voor de binnenschippers, een schilderijtje van br. Jan Coomans: een heel goede portretschilder die in zijn levensavond helaas blind werd. Zo verscheiden, maar allemaal broeders.” |
|
br. Adri
Br. Stan over het evenwicht zoeken als broeder
“Als ik terugdenk aan de dag van mijn inkleding op 10 september 1957, dan is er in mijn leven toch een hele evolutie geweest.
Ik denk dat alles wat ik mij toen voorstelde van kapucijn zijn is tenietgegaan. Wat ik wilde zijn? Er schiet niet veel van over. Maar toch is er – mijn doopnaam indachtig – een constante in deze 25 jaar. Het is altijd anders verlopen dan ik heb gedacht, gedroomd of vermoed. De Heer handelt zo heel anders.
Het begon al dat eerste jaar – toen ik op het einde van het noviciaatjaar een kankergezwel kreeg. Dagen, maanden en zelfs jaren heb ik er voor nodig gehad om dat te verwerken. Ik voel me erdoor getekend. Ik heb wel eens lachend gezegd: “Ik heb het niet erg gevonden toen men mij zei dat ik niet lang te leven had. Veel erger vond ik het, toen men mij zei dat ik genezen was.”
Er schuilt echter tragiek in deze woorden. De tragiek van mijn leven, want telkens vraagt het moed van mij om niet aan angst ten onder te gaan. Angst en onmacht: twee constanten in mijn leven. En dat maakt het zo moeilijk voor mezelf en ook voor anderen om met mij samen te leven.
Ik hoop dat ik op het einde van mijn leven met de psalmist psalm 34 kan zingen: “Ik zocht de Heer. Hij gaf mij antwoord. Hij heeft mij bevrijd van mijn angsten.”
In het dagelijkse leven is het echter allemaal niet zo erg als je uit mijn woorden zou kunnen opmaken. Ik ben blij dat ik leef en ik wil leven.
Meer dan zestig jaar kapucijn zijn betekent ook meer dan zestig jaar met anderen samenleven als broeders.
‘Zichzelf worden in menselijke relatie’ is een titel van een boek van Antoine JM Vossen dat mij ten zeerste heeft aangesproken. Het betekende voor mij dat evenwicht vinden tussen opkomen voor mezelf en rekening houden met de anderen. Soms helde ik over naar het één, soms naar het andere. Maar het betekent ook voor mij, door alles heen, houden van mensen. Hen de ruimte geven die ik voor mezelf nodig heb.
Dat lukt niet altijd. Met degenen waar ik moeilijker mee in relatie treed, doe ik toch mijn best om van hen geen betere christenen te maken.
Ik wil deze getuigenis van mijn eigen leven besluiten met de woorden van Franciscus: “Gelukkig de mens die zijn naaste in al diens broosheid draagt zoals hij door hem gedragen zou willen worden.””
Ik denk dat alles wat ik mij toen voorstelde van kapucijn zijn is tenietgegaan. Wat ik wilde zijn? Er schiet niet veel van over. Maar toch is er – mijn doopnaam indachtig – een constante in deze 25 jaar. Het is altijd anders verlopen dan ik heb gedacht, gedroomd of vermoed. De Heer handelt zo heel anders.
Het begon al dat eerste jaar – toen ik op het einde van het noviciaatjaar een kankergezwel kreeg. Dagen, maanden en zelfs jaren heb ik er voor nodig gehad om dat te verwerken. Ik voel me erdoor getekend. Ik heb wel eens lachend gezegd: “Ik heb het niet erg gevonden toen men mij zei dat ik niet lang te leven had. Veel erger vond ik het, toen men mij zei dat ik genezen was.”
Er schuilt echter tragiek in deze woorden. De tragiek van mijn leven, want telkens vraagt het moed van mij om niet aan angst ten onder te gaan. Angst en onmacht: twee constanten in mijn leven. En dat maakt het zo moeilijk voor mezelf en ook voor anderen om met mij samen te leven.
Ik hoop dat ik op het einde van mijn leven met de psalmist psalm 34 kan zingen: “Ik zocht de Heer. Hij gaf mij antwoord. Hij heeft mij bevrijd van mijn angsten.”
In het dagelijkse leven is het echter allemaal niet zo erg als je uit mijn woorden zou kunnen opmaken. Ik ben blij dat ik leef en ik wil leven.
Meer dan zestig jaar kapucijn zijn betekent ook meer dan zestig jaar met anderen samenleven als broeders.
‘Zichzelf worden in menselijke relatie’ is een titel van een boek van Antoine JM Vossen dat mij ten zeerste heeft aangesproken. Het betekende voor mij dat evenwicht vinden tussen opkomen voor mezelf en rekening houden met de anderen. Soms helde ik over naar het één, soms naar het andere. Maar het betekent ook voor mij, door alles heen, houden van mensen. Hen de ruimte geven die ik voor mezelf nodig heb.
Dat lukt niet altijd. Met degenen waar ik moeilijker mee in relatie treed, doe ik toch mijn best om van hen geen betere christenen te maken.
Ik wil deze getuigenis van mijn eigen leven besluiten met de woorden van Franciscus: “Gelukkig de mens die zijn naaste in al diens broosheid draagt zoals hij door hem gedragen zou willen worden.””
br. Stan
Br. Marcin: "Dankbaar dat ik tot deze kapucijnerorde behoor"
Ik heet Marcin Derdziuk en ik ben geboren in 1980 in Polen. Ik ben opgegroeid in een katholieke familie. Mijn ouders hebben mij getoond wat het betekent om gelovig te zijn. Mijn familie en de omgeving hebben me enorm geholpen om Jezus en de Kerk te leren kennen.
Tijdens mijn studies ben ik ook vaak naar de kerk gegaan om te bidden. Ik had een diepe relatie met Jezus. Bijna elke dag heb ik ook de H. Mis bijgewoond. Het was voor mij de belangrijkste gebeurtenis in de dag.
Ik wou zoals H. Franciscus van Assisi op weg gaan en naar zijn voorbeeld leven. Het leven dat op gebed, broederschap en armoede en apostolische houding gebaseerd is. Ik koos voor het leven in de orde van de kapucijnen omdat deze orde me aansprak. De broeders, met bruine habijt met de kap en hun radicale leven, zijn mijn familie geworden.
Ik voel me vooral dankbaar dat ik tot deze kapucijnenorde behoor. Elke dag ben ik God dankbaar voor deze gave. Ik ben ook lid van de gemeenschap van Sint - Laurentius van Brindisi, een internationale broederschap. Het is een nieuw project om ons kapucijnerleven voor te zetten en ons charisma te herbronnen.
Een van het belangrijkste in het leven van kapucijnen is ons charisma in verband met het sacrament van verzoening.
Ik denk dat we vandaag fier mogen zijn omdat onze kerken de biechtkerken van de steden en dorpen geworden zijn.
Ook onze orde heeft veel heiligen onder andere H. Pio Forgione en H. Leopold Madnić."
Tijdens mijn studies ben ik ook vaak naar de kerk gegaan om te bidden. Ik had een diepe relatie met Jezus. Bijna elke dag heb ik ook de H. Mis bijgewoond. Het was voor mij de belangrijkste gebeurtenis in de dag.
Ik wou zoals H. Franciscus van Assisi op weg gaan en naar zijn voorbeeld leven. Het leven dat op gebed, broederschap en armoede en apostolische houding gebaseerd is. Ik koos voor het leven in de orde van de kapucijnen omdat deze orde me aansprak. De broeders, met bruine habijt met de kap en hun radicale leven, zijn mijn familie geworden.
Ik voel me vooral dankbaar dat ik tot deze kapucijnenorde behoor. Elke dag ben ik God dankbaar voor deze gave. Ik ben ook lid van de gemeenschap van Sint - Laurentius van Brindisi, een internationale broederschap. Het is een nieuw project om ons kapucijnerleven voor te zetten en ons charisma te herbronnen.
Een van het belangrijkste in het leven van kapucijnen is ons charisma in verband met het sacrament van verzoening.
Ik denk dat we vandaag fier mogen zijn omdat onze kerken de biechtkerken van de steden en dorpen geworden zijn.
Ook onze orde heeft veel heiligen onder andere H. Pio Forgione en H. Leopold Madnić."
br. Marcin
Br. Jan over leven-gevend omgaan zoals Franciscus
“Zoals er mensen zijn die zingen,
niet omdat zij dit willen, maar omdat er een stem in hen oprijst,
zo zijn er ook mensen die geloven,
niet uit angst en niet uit hoop op beloning,
maar omdat zij krachtens hun wezen niet anders kunnen.”
“Zoals er mensen zijn die zingen,
niet omdat zij dit willen, maar omdat er een stem in hen oprijst,
zo zijn er ook mensen die geloven,
niet uit angst en niet uit hoop op beloning,
maar omdat zij krachtens hun wezen niet anders kunnen.”
In deze tekst van Abel Herzberg herken ik mij helemaal.
Op momenten dat ik echt tot mijzelf kom, ervaar ik dikwijls Aanwezigheid… naar wie ik verlang en… die mij liefdevol zoekt.
Vanuit deze aard, omdat ik andere mensen wilde helpen geloven en omdat het gedachtegoed van Franciscus mij aansprak, besliste ik na mijn humaniora om kapucijn te worden.
In het begin was het wel wennen. Toch voelde het al vlug als een diep thuiskomen in mijzelf én in de gemeenschap van broeders met dezelfde roeping. In stilte droomde ik ervan een held te worden zoals Franciscus. Mettertijd ben ik echter gaan streven om veeleer ‘broeder van mensen’ te zijn. Meermaals inspireert Franciscus mij daarbij.
Tijdens de vele bezinningsdagen die ik in tal van scholen mocht begeleiden, stelde ik mij ook zo op tegenover de leerlingen. Regelmatig kregen klasgenoten dan begrip en eerbied voor elkaar en voor Jezus.
‘Broeder zijn’ komt voor mij ten diepste neer op: steeds leven-gevend willen omgaan met iedereen, op de eerste plaats met de broeders met wie ik samenwoon. Dit vind ik niet altijd gemakkelijk maar het is wel vormend en verrijkend. Voor mij blijkt het vaak een kans tot psychische en religieuze groei te zijn. Ik ben er dankbaar voor.”
niet omdat zij dit willen, maar omdat er een stem in hen oprijst,
zo zijn er ook mensen die geloven,
niet uit angst en niet uit hoop op beloning,
maar omdat zij krachtens hun wezen niet anders kunnen.”
“Zoals er mensen zijn die zingen,
niet omdat zij dit willen, maar omdat er een stem in hen oprijst,
zo zijn er ook mensen die geloven,
niet uit angst en niet uit hoop op beloning,
maar omdat zij krachtens hun wezen niet anders kunnen.”
In deze tekst van Abel Herzberg herken ik mij helemaal.
Op momenten dat ik echt tot mijzelf kom, ervaar ik dikwijls Aanwezigheid… naar wie ik verlang en… die mij liefdevol zoekt.
Vanuit deze aard, omdat ik andere mensen wilde helpen geloven en omdat het gedachtegoed van Franciscus mij aansprak, besliste ik na mijn humaniora om kapucijn te worden.
In het begin was het wel wennen. Toch voelde het al vlug als een diep thuiskomen in mijzelf én in de gemeenschap van broeders met dezelfde roeping. In stilte droomde ik ervan een held te worden zoals Franciscus. Mettertijd ben ik echter gaan streven om veeleer ‘broeder van mensen’ te zijn. Meermaals inspireert Franciscus mij daarbij.
Tijdens de vele bezinningsdagen die ik in tal van scholen mocht begeleiden, stelde ik mij ook zo op tegenover de leerlingen. Regelmatig kregen klasgenoten dan begrip en eerbied voor elkaar en voor Jezus.
‘Broeder zijn’ komt voor mij ten diepste neer op: steeds leven-gevend willen omgaan met iedereen, op de eerste plaats met de broeders met wie ik samenwoon. Dit vind ik niet altijd gemakkelijk maar het is wel vormend en verrijkend. Voor mij blijkt het vaak een kans tot psychische en religieuze groei te zijn. Ik ben er dankbaar voor.”
br. Jan
Br. Przemysław over een leven zonder spijt
“Mijn avontuur met het klooster van de kapucijnen begon toen ik 7 jaar oud was. In die tijd vond een volksmissie (evangelisatie) in mijn lokale parochie plaats in de vorm van een retraiteweek. De priester sprak over een zekere monnik die veel bad, wonderen deed en van wie de handen, benen en heup doorstoken waren en deze wonden niet genazen.
Later realiseerde ik me dat de priester sprak over de Heilige Pater Pio en dat de retraites werden verzorgd door de kapucijnenbroeders. Maar toen ik op de basisschool zat, had ik totaal andere ideeën voor mijn toekomst.
Ik had veel interesses. Ik wilde boer worden zoals mijn vader. Een andere keer wou ik politieagent worden geïnspireerd door misdaadfilms. Weer een tijd later wou ik matroos worden en net als mijn oom varen over de hele wereld. Toen ik naar de middelbare school ging, dacht ik aan acteerstudies. Ik dacht er ook aan om ober te worden in een chic hotel.
Op de middelbare school sloot ik me aan bij de beweging Licht en Leven: de jongerenbeweging voor de vernieuwing in de katholieke kerk. Een jaar later ervaarde ik een sterke depressie die 6 maanden duurde. Ik was toen niet gelukkig. Toen verdwenen al mijn plannen en dromen.
In dezelfde periode sloot een goede vriend van mij zich aan bij de kapucijnenorde. Hij stuurde me een kalender met de data van bezinningsdagen in het klooster. Ik dacht dat zo’n ervaring me misschien kon helpen om mijn emoties te temperen en kalmeren.
Toen ik naar de retraite naar het klooster ging, voelde ik me daar zo gelukkig dat ik voor het eerst dacht dat dit misschien een manier van het leven is voor mij. Toen begon ik tot God te spreken zodat Hij mij zou tonen of dit de weg is voor mij of slechts een tijdelijke bewondering voor het leven in een klooster.
Wat voor mij essentieel was tijdens dit kort verblijf in het klooster: mijn symptomen van depressie verdwenen.
Bij het zoeken naar mijn roeping ging ik ver vooruit met mijn gedachten. Ik beeldde me in dat ik oud was en ik mijn hele leven achter de rug had. Waar zou ik het meest spijt van hebben later: dat ik geen gezin had gesticht? Of dat ik geen broeder en priester ben geworden? Zou ik het mij, als oude man, zeer betreuren dat ik geen gezin had gesticht of dat ik niet voor de weg van broeder en priester had gekozen? Tot mijn verbazing voelde ik diep in mijn hart dat ik mezelf nooit zou hebben vergeven mocht ik geen kloosterling en priester worden.
Ik had veel vriendinnen en ik wist dat ik gelukkig kon zijn in het huwelijk, maar ik voelde het verlangen naar een kloosterlijk leven het diepst. Ik hield ervan om naar documentaires te kijken over Benedictijnse kloosters, mystieke plaatsen waar de hemel bijna op aarde is.
Ik vroeg God om mijn leven zo te leiden dat ik bij het zoeken naar mijn roeping niet zou bezwijken voor enige illusie of zelfbedrog. Ik vroeg Hem opdat Hij niet zou toelaten dat ik een fout maak. Het lag nauw bij mijn hart dat ik geen fout zou begaan.
In 1998 trad ik toe tot de orde. Ik ben al van 2006 priester.
Sindsdien heb ik het een aantal keer moeilijk gehad bij het vervullen van mijn roeping. Voordat ik bij tot de orde van de kapucijnenbroeders trad, vertelde ik mijn ouders over mijn beslissing. Ik liet hen de documenten van kandidaat voor de Orde zien. Ik zal nooit vergeten wat mijn vader toen tegen mij zei: "Leef zodanig, dat je er later geen spijt van hebt." Dit waren woorden die zo sterk aansloten op wat ik God al twee jaar lang aan het vragen was.
Dus mijn suggestie aan iedereen die op zoek is naar hun plaats op aarde: Zoek diep in je hart naar wat je het meest verlangt en nodig hebt, en wend je ermee tot God. Vraag Hem om je licht te geven zodat Hij jouw duisternis zou belichten om je klaar en duidelijk te tonen waar je geluk ligt.”
Later realiseerde ik me dat de priester sprak over de Heilige Pater Pio en dat de retraites werden verzorgd door de kapucijnenbroeders. Maar toen ik op de basisschool zat, had ik totaal andere ideeën voor mijn toekomst.
Ik had veel interesses. Ik wilde boer worden zoals mijn vader. Een andere keer wou ik politieagent worden geïnspireerd door misdaadfilms. Weer een tijd later wou ik matroos worden en net als mijn oom varen over de hele wereld. Toen ik naar de middelbare school ging, dacht ik aan acteerstudies. Ik dacht er ook aan om ober te worden in een chic hotel.
Op de middelbare school sloot ik me aan bij de beweging Licht en Leven: de jongerenbeweging voor de vernieuwing in de katholieke kerk. Een jaar later ervaarde ik een sterke depressie die 6 maanden duurde. Ik was toen niet gelukkig. Toen verdwenen al mijn plannen en dromen.
In dezelfde periode sloot een goede vriend van mij zich aan bij de kapucijnenorde. Hij stuurde me een kalender met de data van bezinningsdagen in het klooster. Ik dacht dat zo’n ervaring me misschien kon helpen om mijn emoties te temperen en kalmeren.
Toen ik naar de retraite naar het klooster ging, voelde ik me daar zo gelukkig dat ik voor het eerst dacht dat dit misschien een manier van het leven is voor mij. Toen begon ik tot God te spreken zodat Hij mij zou tonen of dit de weg is voor mij of slechts een tijdelijke bewondering voor het leven in een klooster.
Wat voor mij essentieel was tijdens dit kort verblijf in het klooster: mijn symptomen van depressie verdwenen.
Bij het zoeken naar mijn roeping ging ik ver vooruit met mijn gedachten. Ik beeldde me in dat ik oud was en ik mijn hele leven achter de rug had. Waar zou ik het meest spijt van hebben later: dat ik geen gezin had gesticht? Of dat ik geen broeder en priester ben geworden? Zou ik het mij, als oude man, zeer betreuren dat ik geen gezin had gesticht of dat ik niet voor de weg van broeder en priester had gekozen? Tot mijn verbazing voelde ik diep in mijn hart dat ik mezelf nooit zou hebben vergeven mocht ik geen kloosterling en priester worden.
Ik had veel vriendinnen en ik wist dat ik gelukkig kon zijn in het huwelijk, maar ik voelde het verlangen naar een kloosterlijk leven het diepst. Ik hield ervan om naar documentaires te kijken over Benedictijnse kloosters, mystieke plaatsen waar de hemel bijna op aarde is.
Ik vroeg God om mijn leven zo te leiden dat ik bij het zoeken naar mijn roeping niet zou bezwijken voor enige illusie of zelfbedrog. Ik vroeg Hem opdat Hij niet zou toelaten dat ik een fout maak. Het lag nauw bij mijn hart dat ik geen fout zou begaan.
In 1998 trad ik toe tot de orde. Ik ben al van 2006 priester.
Sindsdien heb ik het een aantal keer moeilijk gehad bij het vervullen van mijn roeping. Voordat ik bij tot de orde van de kapucijnenbroeders trad, vertelde ik mijn ouders over mijn beslissing. Ik liet hen de documenten van kandidaat voor de Orde zien. Ik zal nooit vergeten wat mijn vader toen tegen mij zei: "Leef zodanig, dat je er later geen spijt van hebt." Dit waren woorden die zo sterk aansloten op wat ik God al twee jaar lang aan het vragen was.
Dus mijn suggestie aan iedereen die op zoek is naar hun plaats op aarde: Zoek diep in je hart naar wat je het meest verlangt en nodig hebt, en wend je ermee tot God. Vraag Hem om je licht te geven zodat Hij jouw duisternis zou belichten om je klaar en duidelijk te tonen waar je geluk ligt.”
br. Przemysław
Br. Luc over het tweeledig beeld over broeders vandaag
“Hoe het vandaag voelt om een broeder te zijn heeft voor mij te maken met de diepere verbinding die ik met mensen kan leggen, hun eigenwaardigheid laten ontdekken en respecteren.
Op de dag van vandaag ben je als broeder kapucijn een vreemde aanwezigheid in de maatschappij. Sterker nog, een groep mensen weet zelfs niet meer wat religieus en kloosterleven betekent of vinden dit een verouderd en voorbijgestreefd (noodzakelijk) uitstervend ras.
Veel van deze reacties zijn het gevolg van secularisatieprocessen en negatieve berichten over wantoestanden binnen verschillende geloofsgemeenschappen.
Anderzijds ervaar ik dat een grote meerderheid van mensen zoekt naar een luisterend oor met aandacht voor zingeving, begrip en nabijheid. Stilaan beseffen mensen dat de virtuele werkelijkheid van een digitaal gesimuleerde en geanimeerde wereld voorbijgaat aan de innerlijke nood (honger) aan spiritualiteit en diepere zingeving.
Wat maakt dat iemand de dag van vandaag een enthousiaste broeder kapucijn kan zijn?
Zelf haal mijn enthousiasme niet uit het voorgaan van liturgische diensten in volle of lege kerken. Mijn enthousiasme groeit met het besef dat alle mensen als (even)beeld van God geschapen zijn, niet zozeer als oer moment van het heelal maar wel als wonderbaar geschenk van alles wat bestaat. Wij zijn niet alleen ontvangers van dit geschenk maar we zijn ook een deel van het geschenk voor anderen.
Kapucijn zijn vandaag betekent broeder zijn van een bredere broederschap die cultuur en landsgrenzen overschrijdt.
Kapucijn zijn vandaag is samen zoeken om te getuigen van Gods almachtige liefde. Het is een opdracht om het ‘goddelijke’ te ontdekken in mijn medebroeder, dat iets oplicht van de sluier van Gods aanwezigheid.
Kapucijn zijn vandaag betekent liefdevol aanwezig zijn bij armen, zieken en gevangenen door hun menselijke waardigheid centraal te stellen. Het betekent op een eenvoudig manier aanwezig zijn en met weinig woorden getuigen van een eigen innerlijke vreugde.
Kapucijn zijn vandaag betekent bidden en verbonden te leven met God die de oorsprong is van de eigen innerlijke vreugde.”
Op de dag van vandaag ben je als broeder kapucijn een vreemde aanwezigheid in de maatschappij. Sterker nog, een groep mensen weet zelfs niet meer wat religieus en kloosterleven betekent of vinden dit een verouderd en voorbijgestreefd (noodzakelijk) uitstervend ras.
Veel van deze reacties zijn het gevolg van secularisatieprocessen en negatieve berichten over wantoestanden binnen verschillende geloofsgemeenschappen.
Anderzijds ervaar ik dat een grote meerderheid van mensen zoekt naar een luisterend oor met aandacht voor zingeving, begrip en nabijheid. Stilaan beseffen mensen dat de virtuele werkelijkheid van een digitaal gesimuleerde en geanimeerde wereld voorbijgaat aan de innerlijke nood (honger) aan spiritualiteit en diepere zingeving.
Wat maakt dat iemand de dag van vandaag een enthousiaste broeder kapucijn kan zijn?
Zelf haal mijn enthousiasme niet uit het voorgaan van liturgische diensten in volle of lege kerken. Mijn enthousiasme groeit met het besef dat alle mensen als (even)beeld van God geschapen zijn, niet zozeer als oer moment van het heelal maar wel als wonderbaar geschenk van alles wat bestaat. Wij zijn niet alleen ontvangers van dit geschenk maar we zijn ook een deel van het geschenk voor anderen.
Kapucijn zijn vandaag betekent broeder zijn van een bredere broederschap die cultuur en landsgrenzen overschrijdt.
Kapucijn zijn vandaag is samen zoeken om te getuigen van Gods almachtige liefde. Het is een opdracht om het ‘goddelijke’ te ontdekken in mijn medebroeder, dat iets oplicht van de sluier van Gods aanwezigheid.
Kapucijn zijn vandaag betekent liefdevol aanwezig zijn bij armen, zieken en gevangenen door hun menselijke waardigheid centraal te stellen. Het betekent op een eenvoudig manier aanwezig zijn en met weinig woorden getuigen van een eigen innerlijke vreugde.
Kapucijn zijn vandaag betekent bidden en verbonden te leven met God die de oorsprong is van de eigen innerlijke vreugde.”
br. Luc
Br. Joyson over het geluk en de gratie van het broederschap
It was yesterday one of my young confreres here at St. Lawrence of Brindisi International Capuchin Fraternity, challenged me fraternally with the question, “Joyson, what’s your dream (Religious)Order?”
I did not entertain a pause for a second thought and answered readily, “the Capuchin Franciscan Order!”
The answer is simple, I am happy with that.
I still recall the frown of St. Francis of Assisi I could visualize while listening to my Novice Master, Bro. Varghese Chempoly, when he narrated for us the novices, the story of the Saint’s reaction on finding a young friar who seemed to be gloomy and vexed with life in the brotherhood. Francis said to have had shouted at him, “Be happy or get out!” His words meant a LOT.
I always cherish in my heart my strong belief that my vocation pertains to the GRACE God gave me. Often I meditate the following Word of God, “Each one of you has received a special grace”(1 Pet 4, 10a). Life in the Capuchin Brotherhood proved these words coming true in the course of time. Discernment of my vocation has been strengthened and ascertained through my experiences with the Capuchin Franciscan Charism lived and exemplified by many a friar. The Capuchin Brotherhood is a sweet spiritual melody composed of “give-n-take”. I enjoy that music everyday of my life in the brotherhood here in Belgium by God’s Grace for which I can only thank God my Merciful Father.
I did not entertain a pause for a second thought and answered readily, “the Capuchin Franciscan Order!”
The answer is simple, I am happy with that.
I still recall the frown of St. Francis of Assisi I could visualize while listening to my Novice Master, Bro. Varghese Chempoly, when he narrated for us the novices, the story of the Saint’s reaction on finding a young friar who seemed to be gloomy and vexed with life in the brotherhood. Francis said to have had shouted at him, “Be happy or get out!” His words meant a LOT.
I always cherish in my heart my strong belief that my vocation pertains to the GRACE God gave me. Often I meditate the following Word of God, “Each one of you has received a special grace”(1 Pet 4, 10a). Life in the Capuchin Brotherhood proved these words coming true in the course of time. Discernment of my vocation has been strengthened and ascertained through my experiences with the Capuchin Franciscan Charism lived and exemplified by many a friar. The Capuchin Brotherhood is a sweet spiritual melody composed of “give-n-take”. I enjoy that music everyday of my life in the brotherhood here in Belgium by God’s Grace for which I can only thank God my Merciful Father.